Co w nas wrasta..., czym kiełkuje...

Dzisiaj gorąco na blogach w związku z publikacją Charakterów odnośnie metody wychowania zwanej potocznie karnym jeżykiem. Jedna z czytelniczek popierająca tę metodę, zakończyła swój komentarz zdaniem: "Ja w szkole stałam w kącie i żyję". Zaczęłam, odpisywać na komentarz, ale w 3 zdaniach się nie da i oto post. 

To zdanie naprawdę mnie poruszyło, bo pokazuje, że wychowując własne dzieci korzystamy z metod wychowawczych, które "sprzedano" nam w dzieciństwie. To w nas wrasta... 

Podobnie jest z przemocą fizyczną. Ile razy można usłyszeć, coś podobnego: "Ojciec mnie lał i co... wyrosłem na porządnego człowieka". A mnie od razu nasuwa się pytanie, jak ten "porządny człowiek" traktuje dzisiaj swoją żonę i dzieci. Czy "z automatu" powiela wzorzec znany z dzieciństwa, czy jednak przełamał schemat... To drugie jest trudne, ale jak najbardziej możliwe... 

Możemy pokazać naszym dzieciom, że jest coś lepszego niż to, co sami znamy z dzieciństwa.

Co do metody "karnego jeżyka" nie umiem do końca zdefiniować, co w niej budzi moje wątpliwości... Dla mnie jest ona chyba z pogranicza przemocy fizycznej i psychicznej. 

Co tu dużo mówić, żeby zaciągnąć dziecko na "miejsce odosobnienia" trzeba użyć do tego siły fizycznej. Mam przed sobą rozwrzeszczane, rozpłakane dziecko i nie wierzę, że polecenie "marsz do swojego pokoju/kąta itd" załatwi sprawę. 

Drugą kwestią jest komunikat, jaki dziecko dostaje: "nie możesz wyrażać emocji, uspokój się i poradź sobie z tym sam". Szczerze się zastanawiam, co trzylatek z tego zrozumie... Podejrzewam, że na poziomie behawioralnym (jak z psem Pawłowa) uczy się wewnętrznego hamowania, ale czy rozumie co się z nim dzieje i dlaczego ma się uspokoić? 

W tym miejscu warto się zastanowić w co chcemy na przyszłość wyposażyć nasze dzieci...   Moim zdaniem, warto żeby to były umiejętność budowania relacji i samokontrola, ale nie rozumiana, jako tłumienie emocji. Samokontrola, bardziej w znaczeniu samoregulacji, którą wypracowuje się powoli m. in. poprzez reakcje rodziców na "trudne" zachowanie dziecka.

To, co jeszcze budzi moje mieszane uczucia, to "przytulenie" na koniec odbycia kary w odosobnieniu... Czyli, co?: "Musiałem Cię ukarać dla Twojego dobra, ale wiedz, że bardzo Cię kocham"?. 

Wyobrażam sobie mojego męża, który za moją "histerię i fochy" każe mi siedzieć w łazience, a później przytula, mówiąc, że to z miłości, żebym nauczyła się nad sobą panować... Dla mnie byłoby to straszne... Naprawdę...

Żeby nie kończyć tak ostro... Ostatnio przeczytałam, że wrasta w nas nie tylko przemoc, ale też zabawa. Co w skrócie oznacza, że bawimy się z dziećmi podobnie do tego, jak z nami bawili się nasi rodzice. Bawmy się zatem z naszymi Maluchami i pokazujmy im, jak można tworzyć dobre relacje, mając jednocześnie świadomość, że to co dajemy naszym dzieciom, dostaną po części nasze wnuki... :)

                                                                                Magdalena Szweda